وقتي حرف از غذاي ايراني مي شود کمتر کسي است که بگويد از اين غذاها خوشش نيامده است. اکثر گردشگراني که به ايران مي آيند عاشق غذاهاي ايراني مانند کباب و قرمه سبزي مي شوند. اما ايراني هايي که قبل تر ها معمولا کمتر چنين حسي به غذاهاي خارجي داشتند چرا امروزه به سمت غذاهاي خارجي مانند پيتزا و لازنيا و غذاهاي چيني و کشيده مي شوند؟ به نظر شما علت اين امر چيست؟ براي اينکه در مورد غذاهاي ايراني بيشتر بدانيم، با
تهيه غذا گاندي و اين مقاله همراه باشيد.
شايد يکي از اصلي ترين دلايل جوان ها براي روي آوردن به غذاهاي خارجي و به خصوص فست فود ها که ضرر فراواني براي آن ها دارد؛ تکراري بودن برنامه غذايي در خانه ها باشد. جوان ها سعي مي کنند در ماه چند باري به کترينگ ها، رستوران ها و فست فود ها سر بزنند و از روي منو غذاهاي خارجي را انتخاب کنند و يا از روي دستور العمل کتاب آشپزي اين غذا ها را خود در خانه بپزند. اگر چه بعضي از اين غذا ها واقعا خوشمزه است و همه را تحريک مي کند گاهي به سراغشان بروند.
غذا هايي مثل بيف استراگانوف روسي، غذاهاي تند هندي و غذاهاي لذيذ چيني از اين جمله هستند. اما همه اين ها باعث مي شود که علاوه بر اينکه هزينه زيادي برايشان صرف مي کنيم به ميزان قوت و سلامت اين غذا نيز مطمئن نباشيم و علاوه بر اين ادويه هاي استفاده شده با اين غذا ها با طبع ما ايراني ها سازگار نباشد و به معده هايمان آسيب بزند. اين غذا ها اگر چه جذاب هستند اما مضرات زيادي دارند که در زير به برخي از آن ها اشاره خواهيم کرد.
يکي از مشکلات اين نوع غذا ها گران بودن آن ها است، اين گران بودن گاهي به خاطر مواد اوليه ي لازم براي تهيه اين غذاها است که بايد ازکشور مادر تهيه شود و گاهي هم به اين خاطر است که معمولا رستوران هايي که نامو برند غير ايراني دارند؛ حق سرويس بيشتري از مشتري دريافت مي کنند. چيدمان، اسم رستوران، احترام به مشتري و همگي باعث بالا رفتن اين حق سرويس مي شود.
يکي ديگر از مشکلات غذاهاي فرنگي اين است که در ايران با مواد غذايي بي کيفيت تهيه مي شوند مثلا غذاهاي ايتاليايي مانند پيتزا و لازانيا و ديگر غذاهايي که درآن ها از سوسيس و کالباس و يا انواع پنير استفاده مي شود، شما نمي توانيد اطمينان حاصل کنيد که ايا اين سوسيس و کالباس و پنير مرغوب هستند يا مطابق با همه شايعات در اين زمينه درست شده اند.
در هر حال چيزي که مشخص است غذاي ايراني هم مانند بسياري از رسم و رسومات ديگر کم کم در ميان جوانان کمرنگ شده است و امروزه در ميان جوانان بيشتر مي توانيد کساني را پيدا کنيد که عاشق فست فود هستند تا غذاهاي اصيل ايراني، شايد کمي تغيير در برنامه غذايي، درست کردن غذاهاي خوش آب و رنگ ايراني و استفاده از قوه خلاقيت در زمينه آشپزي فرزندان شما را به غذاهاي خانگي باز گرداند. غذاهاي ايراني بسيار متنوع است و شما اگر سعي کنيد از غذاهاي تمامي قوم ها و شهر هاي ايران آگاه شويد ديگر غذاي تکراري نخواهيد پخت.
آشپزي ايراني، همانند فرش ايراني، اساسا هنري است توده اي، که در خانه هاي مردم ساده يا حتي فقير به دست ن و دختران شهر و روستاهاي اين سرزمين پرورانده شده است. هر چند نمونه هاي فرد اعلاي آن (باز مانند فرش) از خانه هاي اشراف و اعيان سر در آورد، و هر چند آشپزي حرفه اي کمابيش در انحصار مردان باشد. تفاوت عمده آشپزي حرفه اي در آشپزخانه صنعتي و آشپزي خانگي در حجم غذاست، نه در شيوه پخت و پز؛ آشپز حرفه اي همان آشپزي ن خانه دار در مقياس بزرگ تر و با تجهيزات بيشتر تقليد مي کند و مي کوشد به پاي آن برسد.
از ميان عوامل بيشماري که در تکوين و تکامل اين هنر موثر بوده اند، از سه عامل عمده مي توان نام برد : فرآوده هاي بومي، نوع سوخت، و نحوه زندگي مردم به طور کلي.فرآورده هاي سرزمين ايران متنوع و ممتاز است. از اين جهت که در اين سرزمين همه جور اقليمي گرمسير، سردسير، بياباني، دريايي، دشتي، کوهستاني پيدا مي شود، ثانيا ايران بخشي از نوار حاصل خيزي که از دامنه هاي هيماليا تا سواحل اروپايي درياي سياه کشيده شده است و سرزمين هاي کشمير، افغانستان و پاکستان و آسياي صغير تا يونان و پاره اي از اروپاي شرقي را در بر مي گيرد. ميوه و سبزي و تره باري که در اين نوار از خاک ايران بدست مي آيد از لحاظ عطر و طعم در جهان بي مانند است. گوشت، شير و کره و روغن اين منطقه هم به همان دلايل بر نظاير خود در ساير جاها امتياز دارد.
آشپزي ايراني را از ساير شيوه هاي آشپزي ممتاز مي کند. ملل ديگر، به هر دليل و موجبي که باشد، بيشتر غذاهاي خود را به سرعت آماده مي کنند، و در بعضي موارد مثلا آشپزي چيني، بسياري از مواد را فقط مختصري تفت مي دهند، يا به اصطلاح مي ترسانند، و بصورت نيم پز مي خورند. در اروپا هم اين رسومات چيني تا حدي رايج شده است. از آن جا که ذائقه ما ايراني ها به غذاي دم کشيده و جا افتاده عادت دارد، بسياري از ما براي قبول اين نوع غذاها آمادگي ندايم؛ ولي البته اين امر چيزي جز عادت نيست و لذت بردن از هر نوع آشپزي را با اندکي کنج کاوي و تحمل مي توان آموخت.
نکته اي که کترينگ ونک با يک نگاه کلي به آشپزي ايراني انداخنه است ، روشن مي شود، که هر کدام از غذاهاي اصلي ايراني الگويي است که بواسطه قرن ها تجربه بدست آمده است و مي توان آن را با مواد گوناگون پر کرد. براي ديدن اين حقيقت کافي است به انواع پلو و خورش و آبگوشت و اشکنه و کوکوي ايراني نگاهي بيندازيم : در همه اين موارد مي توان گفت که امکان تنوع بي پايان است، در حالي که هويت غذا (چه آبگوشت باشد چه خورش) سر جاي خود باقي مي ماند. بنابر اين خورش، آبگوشت يا اشکنه ي ايراني يک خوراک معين نيست، بلکه يک الگويي است براي درست کردن غذاهاي بيشماري که مي تواند با هر فصل از سال يا هر منطقه اي از کشور، يا با ذوق و توانايي هر پزنده و خورنده اي جور در بيايد. اين کيفيتي است که آشپزي ايراني را بطور کلي از آشپزي ساير ملل ممتاز مي کند.
کترينگ چيست ؟ امروزه واژه کترينگ (catering) واژه چنان نا آشنايي براي ما نيست. تاريخچه کيترينگ به آغاز استفاده از هواپيماهاي مسافربري بر ميگردد. در کيترينگ هواپيمايي، مسافران با توجه به مسافت پرواز، کلاس پرواز و موارد ديگر مورد پذيرايي توسط مهمانداران هواپيمايي قرار مي گيرند.
خود کلمه کيترينگ در زبان انگليسي (Catering) به طور کلي معرف صنعت آماده سازي و تهيه و طبخ نوشيدني و غذا در محلي مشخص و سرو غذا در محلي ديگر جهت پذيرايي مي باشد، به عنوان مثال ميتوان از کيترينگ هواپيمايي، کيترينگ قطار، کيترينگ بيمارستاني، کترينگ هتل ها و کترينگ کشتيراني نام برد.
تلاش هاي مقدماتي در صنعت catering کيترينگ از دهه 1920 آغاز شده است که موضوع آن خوراکي هاي درون پروازي است، اما نخستين آشپزخانه اي که براي تهيه خوراکي هاي درون پروازي بوجود آمده است، در سال 1936 توسط خطوط هوايي امريکا ايجاد شده و محتويات آن بطور معمول شامل گوشت (اکثرا گوشت مرغ يا گوشت قرمز گاو و گوساله )، يک نوع سالاد يا سبزي، کمي نان و يک دسر شيريني و شکلات بود.
در برخي از کيترينگ هاي هواپيمايي مسئول تامين خوراکي ها معمولا يک غذاي جانشين از قبيل غذاي طبخ شده يا غذاي ويژه دين کليمي ها، مسلمانان و گياهخواران نيز تهيه مي کنند. البته اين غذاها بايد از قبل وبرخي اوقات هنگام خريد بليط سفارش داده شوند.
کيترينگ به عنوان يک صنعت غذايي از حدود سال 1820 ميلادي در امريکا، توسط امريکايي هاي افريقايي تبار رشد و نمو کرد و به عنوان صنعت سودآور غذايي توسعه پيدا کرد، پس از آن در حدود سالهاي 1930 ميلادي موسسات دولتي در اتحاد جماهير شوروي با منوهاي ساده شروع به توسعه موسسات دولتي پذيرايي به عنوان بخشي از سياست هاي اشتراک منابع خود کردند، به تدريج با توسعه صنعت غذا، از حدود سال 1960 ميلادي غذاخوردن در کيترينگ هاي دولتي و پذيرايي فراگيرتر شد.
درباره این سایت